මට මැරෙන්න ඕනි

මේ කාලේ පුරා ම මගේ ජීවිතේ වහගෙන ඉන්නෙ පුදුම මූසලකමක්... කාලකණ්ණිකමක්. ඇයි මං මේ විදිහට ජීවත් වෙන්නෙ.. වෙන කරන්න දෙයක් නැතිකමට. ඒත් මං හිතන්නෙ ඊට වඩා හොද නිර්වචනයක් ඒකට තියෙනව. මැරෙන්න තරම් කොන්දක් නැති කමට එහෙමත් නැත්තම් මැරෙන්න තියෙන බයට. ඒක තමයි ඒකට තියෙන ඇත්ත හේතුව. මේ කාලෙ ඇතුලත මට මැරෙන්න හිතුණ වාරවල් අනන්තයි. ඒත් ඒක එහෙම නොවුණෙ මම අන්තිම දුර්වල මනුස්ස ආත්මයක් නිසා. අඩුම තරම්න් වයස 13ක ළමයෙක්ට තියෙන හයියවත් මට නැහැ.

මේ තරම් කාලකණ්ණිකමක් ජීව්තේට එකතු වෙලා තියෙන්නෙ මගේ වැරුද්දකින්ද නැත්තම් ඒක සමාජෙ තියෙන ප‍්‍රශ්නයක්ද කියල කියන්න නම් මම දන්නෙ නැහැ. එක පැත්තකින් රස්සාවල් නැති ප‍්‍රශ්න තවත් පැත්තකින් කසාද බ`දින ප‍්‍රශ්න... ඒව තමයි වයසට ගිය අම්මල, තාත්තල ළමයින්ගෙ ඔ`එව ඇතුලට ගෙනත් දාන විෂබීජ... මට හිතෙන්නෙ හැමෝට ම තමන් ව අහිමි වෙලා.. වර්තමානයෙ මේ සමාජය ඇතුලෙ ජීවත් වෙන හැම මිනිහෙක්ට ම වෙලා තියෙන්නෙ ඒක. ඒක හරියට තේරුම්ගන්නෙ නැතුව පු`එවන් තරම් අනිත් මිනිහට වද දෙනව. පවුලක් ඇතුලෙ ගත්තම වැඩිහිටියො ළමයින්ටත්, පාසලක් ඇතුලෙත් නම් ගුරුවරු සිසුන්ටත්, ආදර සම්බන්ධයකදි ඔවුන් ඔවුනොවුන්ටත් වද දී ගනිමින් ඔවුන් තුළ තියෙන හිස්කම වහගන්න ද`ගලනවා. හැමෝම තමාගෙ ජීවිතය ගැන හොයනවට වඩා අනෙකාගෙ ජීවිතය හාර අවුස්සනව.. ඔවුන් වෙර දරන්නෙ අනෙකාගෙ ජීවිතය කොහෙම හරි තමාගේ බල අධිකාරියට නතු කර ගන්න.

ළමයෙක් වුණාම කීකරු වෙන්න ඕනි, අපි කියන විදිහට හැදුණ නම් ඔහොම වෙන් නෑ... මේ වගේ කථා මමත් මගේ ජීවිතේ පුරාම අහල ඇති. තාමත් නොකඩවා අහනව.. එතකොට මම කියන්නෙ කවුද මම ඒ අයගෙ වහල් සේවකයෙක්ද, මට කියල ජීවිතයක් නැද්ද, තාම මම ඒ ප‍්‍රශ්ණ එකකටවත් උත්තර දන්නෙ නෑ.. ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත වල entertainment නැති නිසා එයාලාගේ කුණු වෙන ජීවිත වලට විනෝදයක් ගන්නෙ ළමයින්ගෙ ඔ`එ ඇතුලට රිංගල. ඒ අය හිතන්නෙ ළමයා ඉන්න ඕන එයාල කියන විදිහට කියල. ඒ අය තමයි ළමයාගෙ ජීවිතය හසුරුන්නේ. හැම වෙලේ ම යතුර තියෙන්නෙ එයාලගෙ අතේ. ලංකාවේ ජීවත් වෙන බොහෝ පවුල් වල ව්‍යුහය ඒකයි. ඒක තමයි ලංකාවෙ විදිය... ලංකාවෙ අනන්‍යතාවය.

මොන දේ කිව්වත් මමත් ඉන්නෙ මේ කාලකණ්ණි වෙච්ච ලෝකෙ ම නිසා මටත් මගේ ජීවිතේ වෙනස් කරගන්න පාරක් පේන්නේ නෑ. අනිත් එක මම දන්නෙ නැහැ සමාජය හො`දට තියෙද්දි මට ඒව වැරදියට පේන්නෙ මගේ ඔ`එවෙ ප‍්‍රශ්නයක් හින්දද කියලත්. ඒ මොනා වුණත් suicide කරගන්න තරම් හයියක් නැති නිසා ෙමි හැම දෙයක් ම තව දුරටත් බලාගෙන ඉන්නව හැරෙන්න මටත් වෙන කරන්න කිසි ම දෙයක් නෑ.

හිමි වැඩ සිටි සමයේ...

කොළඹ ඉස්කෝලෙක ගෑණු ළමයෙක් ටයි එකෙන් බෙල්ල හිර කරගෙන මැරිලලූ. හේතුව තමයි phone එකේ blue photo වගයක් තිබ්බ එක. තවත් ළමයි අට දෙනෙක් කණේරු ඇට කාල ඒකට හේතුව ඔවුන්ගෙ ආදර සම්බන්ධයක් ගුරුවරු ලොකු ප‍්‍රශ්ණයක් කරගැනීම. ඇත්තටම මේ වගේ කාලෙකදි ඔය වගේ දේවල් අහන්න හම්බවෙන්නෙ ලංකාවේ විතරයි. ලංකාවේ පාසල් වල ඉන්න ගුරුවරුන්ටයි, විදුහල්පතිවරුන්ටයි ඔවුන්ගෙ ජීවිතේ ගැන කිසිම තාප්තියක් නැති නිසා ළමයින්ගෙ ඉහ මොළ කාල තමයි ආතල් එකක් ගන්නෙ.

ඒත් ඉතින් එක පැත්තකින් බලද්දි ඔය දේවල් ඔහොම වෙන එක ගැන ඒ තරම් පුදුම වෙන්න දේකුත් නෑ. මොකද ලංකාවේ සංස්කාතිය බේර ගන්න නම් ඉස්කෝලෙ යන ළමයින්ව විනයානුකූල කරන්න ඕනිනෙ. ගුරුවරු උත්සහ කරනව ඇත්තෙ ළමයින්ට සංස්කෘතිය කියල දීල හරියට හදන්න වෙන්න ඇති. වෙලාවකට මට හිතෙනව ඇත්තටම අපි ඉන්නෙ 21 වෙනි සියවසේද කියල.

සාමන්‍යයෙන් ඉතියෝපියාව වගේ රටවල මිනිස්සුන්ට තේරෙනවනෙ අනිත් රටවල් වලට සාපේක්ෂව තමන්ගෙ රටේ මොකක් හරි ප‍්‍රශ්ණයක් තියෙනව කියල. පුදුමෙ කියන්නෙ ලංකාවේ මිනිස්සුන්ට ඒකවත් තේරෙන් නෑනෙ. අපේ සංස්කාතිය තමයි සංස්කෘතිය, අපේ සංස්කෘතිය තරම් පරණ සංස්කෘතියක් වෙන කිසිම රටකට නෑ වගේ බොරු ගොඩක් කියල ඒක වහ ගන්නව. තාම මං හරියට දන් නෑ එහෙම කියන මිනිස්සු දන්නවද කියල ඒක බොරුවක් කියල. එහෙම නැත්තමි ගොඩක් වෙලාවට ඒ අයත් අපිට ලොකු සංස්කෘතියක් තියෙනව කියල විශ්වාස කරනව ඇති. ඒත් මට නම් ඉතියෝපියාවෙයි ලංකාවෙයි මහ ලොකු වෙනසක් පේන්නෙ නැහැ.

අපේ සංස්කාතිය කියල කට්ටිය උදම් අනන ගමයි. පන්සලයි, වැවයි, දාගැබයි නම් දැන් ආපහු ලංකාවට හම්බවෙල තියෙන්නෙ. රටේ හැදෙන හාල තම්බගෙන කාල ජීවත් වෙනවට වඩා වැඩි දෙයක් කොහොමත් ලංකාව වගේ කොදෙව්වක ජීවත් වෙන බහුතරයකට කරන්න බැහැ තමයි. ඒ අයට පුලූවන් වෙන්නෙ සංස්කෘතිය හරි මොකක් හරි එකකට ආවඩන එක විතරයි. අනිත් රටවල් technology එකත් එක්ක ඉස්සරහට යද්දි ලංකාවෙ මිනිස්සු ආපහු උදැල්ල අරගෙන කුඹුරට බහිනව.ඒ කියන්නෙ ටික ටික ආපස්සට යනව.

ඔය විදිහට සංස්කෘතික වෙන ලංකාවේ මේ වෙද්දි මිනිස්සුන්ගෙ නිදහසටත් මාංචු දාල ඉවරයි. ඒ කියන්නෙ ඒ අය කියන සංස්කාතිය ප‍්‍රශ්ණ කරන්නවත්,ඒකෙන් ඔබ්බට හිතන්නවත් මිනිස්සුන්ට අයිතියක් නැහැ. ඒ නිසා කරන්න නම් කිසිමම දෙයක් නැහැ වෙන දේ බලන් ඉන්නවා හැර...

ආදරේ... ගොඩක් දුර ගිහින්...

ආදරය... ඒක ගැන නිර්වචන දෙන්න තරම් ලොකු දැනුමක් මට නෑ කියල මම දන්නව. ඒත් මට දැනෙන විදිහට පුංචි දේවල් වගයක් කියන්න මට හිතුණා. ආදරයක් පටන් ගත්ත මුල්ම කාලෙදි ඒක ගොඩක් ලස්සනයි. හරියට හීනයක් දකිනව වගේ. ඒත් කාලයත් එක්ක ඒක ඇල් මැරිල යනව. ඒක තමයි ආදරේ හැටි.

ආදරයක් ඇති වෙන්නෙ දෙන්නෙක් අතර ඇති වෙන attraction එකකින්. ඒ නිසා මුල් කාලෙදි ඒ දෙන්න අතර හුවමාරු කරගන්න දේවල් තියෙනවා. ජීවිතේ වෙනසක් වුණා වගේ හැගීමක් දැනෙන්න ගන්නවා. පහු වෙනකොට ඒකත් අනිත් දේවල් වගේම සාමාන්‍ය දෙයක් වෙනව කිසිම වෙනසක් නැතුව යනව. කොයි තරම් ආදරේ කරත් එක කුටුමිබයකට ආවට පස්සෙ එකිනෙකාට, අපෝ මල වදයක් කියා ගන්න තරමටම අප්පිරිය වෙනව.

මොනා වුණත් 80 දශකෙට කලින් ජීවත් වෙචිච අයට අද ජීවත් වෙන අයට වඩා නම් ආදරේ ගැන හැගීමක් තිබුණ කියල මට හිතෙනව. ඒ කාලෙ තිබුණ සින්දුත් ඒකට එක හේතුවක් වෙන්න ඇති. මොකද ඒ කාලෙදිත් මිල්ටන්ගෙ එහෙම සින්දු අහද්දි ඇස් වලින් කදුලූ වැටිච්ච
මිනිස්සු එදත් ජීවත් වුණා. ඒත් අද වෙද්දි නම් ඒක ගොඩක් වෙනස් වෙලා. මිල්ටන්ලගෙ සින්දු අහන කෙනෙක්ව අද නම් බෙහෙතකටවත් හොයාගන්න හම්බවෙන් නෑනෙ. ඒ නිසාම අද ආදරේ කරන අයට ආදරේ කියන එක ඒ තරම් දැනෙන් නැහැ. සමහර විට ඒක හොද වෙන්නැති ඒත් මට නම් ඒක දැනෙන්නෙ මිනිස්සු ටිකෙන් ටික machine විගෙන යනව වගේ, මිනිස්සුන්ගෙ හැගීම් මැරිල යනව වගේ. ඒක මට විතරක් දැනෙන දෙයක්ද දන්නෙ නැහැ.

සමහරු දන්නැහැ වචන වලින් ආදරයක් කොයි තරම් දුර ගෙනියන්න පුලූවන්ද කියල. ආදරේ කරන්නත් වෙනම භාෂාවක් තියෙනව. හරියට භාෂාව දන්නෙ නැති කෙනෙකුට ලස්සන ආදරයක් ගොඩ නගන්න බැහැ. අනිත් කෙනාගෙ සිතිවිලි ඇතුලට යන්න නම් ඒ භාෂාව ඉගෙන ගන්නම වෙනව. මොකද වචන වලින් තමයි අනෙක් කෙනාගෙ ඔලූව ඇතුලෙ fantasy 1ක් ගොඩ නගන්න පුලූවන් වෙන්නෙ. ඉස්සර හිටපු මිනිස්සුන්ට ඒ වචන දැණුනා. ඒ ගැන හැගීමක් තිබුණ බොරුවට ඒ වචන පාවිච්චි කලේ නෑ. ඒත් අද ආදරවන්තයෝ ඊට වඩා ගොඩක් දක්ෂයි. ඒ අයට පුලූවන් ආදරේ ගැන කිසිම හැගීමක් නැතුව වුණත් ඒ වචන එක්ක play කරන්න මොකද අනිත් කෙනා ගැන කිසිම හැගීමක් ඒ අයට නැහැ.

ඒ නිසා ලංකාව ඇතුලෙ මේ වෙන කොට නම් ආදරේ කියල දෙයක් ඉතුරු වෙල තියෙනව කියල මම විශ්වාස කරන් නැහැ. කුටුම්බ වෙච්ච අය ඒකෙන් අයින් වෙන එක සදාචාරාත්මක නැති නිසා කොහොම හරි ඒක ඇතුලෙ ජීවත් වෙනව. අලූත් පරම්පරාවට නම් ආදරෙ කියන එක ඒ තරම් අදාල දෙයක් නෙමෙයි. ඒ අය ජීවත් වෙන පරිසරයයි ,මේ කාලෙ හැදෙන සින්දුයි නිසා ඒ අයට දැනෙන ආදරේ තියෙන්නෙ පොඩි සීනි බෝල ගතියක්. ඒ නිසා ඉස්සරහට romantic love 1ක් දකින්න,විදින්න හම්බෙන එකක් නම් නැති වේවි.......

Styles, Fashions, Me and Them...

Most people here and abroad, who born in Sri Lanka says, there's no land in the world like this. But for me, this is a land of gaga,

Either they don't know about the world, or they don't know about Sri Lanka, that's why they see this as a noble land. For me, this is a country, where people celebrated the killing of people; a country where those who refused to do so were named as bastard.

There's nothing in this country except savage groups of people, fighting with each others. In the past people grouped into tribes for their own safe, because they couldn't face the life alone, in that savage era. People here still gathering in to cover their cowardity to face the life. Patriots call it as the traditional culture of Sri Lanka. But for me, is a sign of underdevelopment.

"Fashion" is a subject that people in here can never feel, although they are doing fashion a lot. In other word, they do fashions, they do copy fashions, but none of those fashions becomes styles in their life. No matter how much they talk about fashion, still I can't walk in a street wearing a short skirt, without being captured into those insulting eyes, which are also filled with hidden and hypocritical desires.

Tattoos, piercing etc are used as styles and fashions all around the world, but in here, if will only qualify you to being named as a prostitute by civilians and being harassed by policemen.

They say this is the most cultured country in the world. They watch US made porn films in their closet and blame American culture in he open society. They ban their girl friends and wives to do fashions which show off their bare legs and arms while enjoying such views in roads, an in strip dance shows they are organizing secretly.

I don't care they are watching porn and enjoying strip dance or whatever. People should be able to do entertain there lives. But the only problem I have is they are standing against them while secretly enjoying them.